Vertraging
Jacques Chapelure | 7 juli 2015Beste jongens en meisjes. Uw aller Jacques kon zich gisteren niet melden. Geen tijd. Of, beter gezegd, geen toegang tot de media. In de Citadelle van Huy zat ik de ganse avond in een muf klein kamertje; om opnieuw een uiterst geprikkelde ondervrager te woord te staan. Het lijkt me dienstig uit te leggen hoe dat zo kwam.
Morgenstond, goud in de mond. Zo ontwaakte ik in Antwerpen. Jazeker, ruim op tijd om me aan te sluiten bij de Tourkaravaan. In een bijna euforische stemming golfde ik mee door het Vlaamse land. Allerhande wetenswaardigheden en rake uitspraken van renners noteerde ik onderweg op mijn verslaggevers-notabloc (waarvan ik er 83.712 opkocht toen de Zevenaar Post overstapte op tablets; dus als u nog wat nodig heeft, maken we een leuk prijsje).Gaandeweg de middag raakte ik wat dorstig. We reden vlak voor het peloton, maar de ravitaillering van verslaggevers had geen prioriteit. Begrijpelijk maar ietwat ongemakkelijk. Een zoektocht in mijn jaszakken leek enige verlichting te bieden. Ik haalde een zuurbal tevoorschijn die me bij het verlaten van Zevenaar door een kermisexploitant was toegestoken. Zo zat ik tevreden sabbelend achterop de Kawasaki van mijn motard, zeilend in de wind, voor een peloton dat inmiddels flink vaart maakte.
Empatisch als ik ben, draaide ik mij naar het peloton om ze aan te moedigen. Ik had een mooie yell in gedachten, maar er kwam geen woord uit mijn mond. Wel een zuurbal.
Het snoepgoed moet aan de voorband van William Bonnet zijn blijven plakken. Anders kan ik het niet verklaren dat deze zo onfortuinlijk ten val kwam en een man of dertig in zijn ellende meetrok. Geen fraai gezicht en ingrijpende gevolgen. Het spijt mij zeer. In de Tour heb je geen geheimen. Alles ligt op straat, helaas ook renners. In mijn geval betekende het dat bovenin Huy een rechercheur nogal indringend aandrong op een onderhoud over wat inmiddels het zuurbal-accident is gaan heten. Ik moet zeggen, ze zijn grondig daar in België. Scherpe vragen en geen fratsen. Alleen duurde het naar mijn bescheiden mening wel erg lang. En ik had nog steeds dorst.
Ik ben op borgtocht vrijgelaten, maar de aansluiting bij de karavaan ben ik alweer kwijt. Het is niet ver naar Seraing, maar ik moet maar zien dat ik daar geraak. En dan kreeg ik ook nog een onduidelijk telefoontje van het hoofdkantoor. Een tirade van Ted persoonlijk eindigde met iets wat als “ontslag” klonk. Maar zeker weet ik het niet, want op dat moment was de batterij van mijn antieke gsm leeg. Foute zuinigheid van het hoofdkantoor. Ik beschouw mijzelf nog steeds als verslaggever, maar ben er niet helemaal gerust op. Het spookt door mijn hoofd: “Wat als…?”. Natuurlijk, ik heb mijn betrekkingen met Rogier van Boxtel. Solliciteren naar de vacante zetel van NS-directeur is een optie. Per slot van rekening ben ik gekwalificeerd. Als kind deed ik al aan spoorzoeken. Groepsgewijze verplaatsing, tijdrijden, wissels, geldkwesties, internationale betrekkingen, koud weer, warm weer, herfstblaadjes en sneeuw: ik ken ze allemaal van nabij, uit uw favoriete Tourtoto.
Ik ben nog niet uitgerangeerd.
Recente reacties